Kilimandżaro - 5895m

Kilimandżaro (5895m n.p.m.) jest jedną z najbardziej znanych gór na świecie. Leży w Afryce 400 km na południe od równika, na terytorium Tanzanii. Nazwa prawdopodobnie pochodzi z połączenia dwóch słów: Kilima - góra, Njiaro - karawana. W 1886 roku królowa angielska Wiktoria ufundowała ją w prezencie urodzinowym dla swojego niemieckiego wnuka Wilhelma, czym można tłumaczyć małe wcięcie w prostej jak linijka granicy między Tanzanią a Kenią. Masyw Kilimandżaro rozległy jest na 60 km długości i 40 km szerokości. Składa się z trzech szczytów wulkanicznych: Shira (3962 m), Mawenzi (5149 m) i Kibo z wierzchołkiem Uhuru Peak (5895 m) i kraterem o średnicy 2,5 km. Położenie jak i wysokość Góry ma decydujące znaczenia dla niespotykanej gdziekolwiek na świecie różnorodności klimatycznej i roślinnej. Wędrówkę na Kilimandżaro rozpoczyna się w klimacie suchym, tak charakterystycznym dla stepów sawanny. Następnie przechodzi się w strefę lasów deszczowych, wrzosowisk, kamienną pustynię by dotrzeć u jej końca do śniegów i lodowca. Ocieplenie klimatu powoduje szybkie cofanie się lodowca w partie podszczytowe góry. Według naukowców lodowiec może się jeszcze tam utrzymać tylko przez ok. 10-15 lat. Warunki pogodowe kształtowane są przez porę suchą i deszczową. Pora deszczowa dzieli się na porę deszczów krótkich (od października do grudnia) i długich (od kwietnia do czerwca). Taka różnorodność klimatyczna ma wpływ na wielość gatunków roślin i zwierząt, żyjących zarówno na Kilimandżaro jak i w jej pobliżu. Rośnie tu m. in. jedna z najbardziej efektownych roślin- gigantyczny starzec (gatunek z rodzaju Senecio) z wyglądu przypominający drzewo, z długimi nawet sześciometrowymi łodygami liści. Innym ciekawym i nietypowym przypadkiem tym razem wśród fauny jest znalezienie w 1926 r. zamarzniętej pantery ( lub lamparta) w pobliżu wierzchołka, czyli na wysokości prawie 5800 m. Wczesną eksplorację Kilimandżaro prowadzili Niemcy do czasu I wojny światowej. Później obszar ten, aż do uzyskania niepodległości przez Tanganikę i powstania Tanzanii w 1961 roku, był we władaniu anglików.

Na szczyt jako pierwszy 5 października 1889 r. dotarł niemiecki kartograf pochodzący z Lipska, profesor Hans Mayer wraz z przewodnikiem Szwajcarem Ludwikiem Purscheller. Pierwszym polakiem, który zdobył Kilimandżaro był profesor Uniwersytetu w Poznaniu zoolog Antoni Jakubski 13 marca 1910 r.

Obecnie na szczyt prowadzi wiele dróg, wśród których najpopularniejsze to Marangu i Machame.

Według wielu wspinaczy zdobycie Kilimandżaro jest najlepszym, pierwszym krokiem w drodze do Korony Ziemi.