Elbrus - 5645m

Elbrus jest wygasłym wulkanem leżącym w masywie górskim Kaukazu na terenie Kabardo-Bałkardii. Stożek posiada dwa szczyty: zachodni- wyższy 5645m i wschodni- niższy 5621m. Leży na północ od głównego pasma Kaukazu. Zbudowany jest z law andezytowych pokrytych od wysokości ok. 4000m lodowcem.
Nazwa góry prawdopodobnie pochodzi z języka perskiego i oznacza "dwugłową górę" co w rzeczywistości jest bardzo trafnym określeniem jej dwóch wierzchołków. W narzeczu kabardyjskim nazwa góry oznacza "górę światła" a w bałkarskim "górę tysiąca gór".
Góry Kaukazu stanowią umowną granicę między Europą a Azją, dlatego też Elbrus przyjęto traktować jako najwyższą górę Europy. Pierwszy raz zdobyto wierzchołek wschodni w 1829, zachodni w 1874. Pierwszym Polakiem na wierzchołku byl Jerzy "Druciarz" Rudnicki, który zdobył go w 1956r. Na górę do wysokości 3800m prowadzi wyciąg, stąd cieszy się duża popularnościa nie tylko wśród alpinistów, ale też i narciarzy.
Obecnie na górę prowadzi praktycznie jedna droga. Wiedzie ona od strony południowej wzdłuż trasy kolejki, a następnie koło pozostałości dawnych schronisk na siodło pomiędzy dwoma szczytami. Większość przyszłych zdobywców kieruje się następnie w lewo na wierzchołek zachodni. Istnieje też droga od strony północnej, ale jest raczej rzadko uczęszczana. Najlepszym okresem do zdobycia góry jest czerwiec, lipiec i sierpień, gdyż panują tam stosunkowo najkorzystniejsze warunki pogodowe i w miarę znośna temperatura. Warto na wyprawę przeznaczyć od dwóch do trzech tygodni z uwagi na częste okresy złej pogody i konieczność aklimatyzacji do znacznej wysokości.